امروز می توان مهندسی صنایع را به نحوه ی کاربرد صحیح ابزارهای مهندسی در مدیریت یک نظام هدفمند از اجزای مختلف، اطلاق کرد. هر چند این تعریف در گذشته کمی متفاوت بود. در قرن نوزدهم با انقلاب صنعتی در بریتانیا، نیاز به روش هایی جهت مدیریت صحیح کارخانه ها و کارگاه های تولیدی احساس شد. در نتیجه، این رشته ی مهندسی، همزمان با انقلاب صنعتی و در کارخانه های بریتانیا به جهت افزایش بهره وری تولید و مدیریت منابع، افراد، تجهیزات و مواد، متولد شد. بعد از حدود یک قرن، در سال 1941 و با آغاز جنگ جهانی دوم، این تکنیک ها که “تحقیق در عملیات” نامیده می شد، توان دفاعی ارتش بریتانیا را تا 10 برابر افزایش داد. همچنین، در سال 1943 که ایالات متحده فرصت بسیار محدودی برای تولید انبوه تجهیزات نظامی و نجات جهان از جنگ داشت، بار دیگه تکنیک های مهندسی صنایع به کار آمد و توسعه یافت. به نحوی که از کارخانه ها فراتر رفته و در لجستیک و تصمیم گیریهای نظامی متفقین، نیز درخشید. بنابراین، بعد از جنگ و در ایالات متحده، به عنوان یک رشته مستقل مطرح و ایجاد شد. رقابت تسلیحاتی ایالات متحده و روسیه، اهمیت و ضرورت استفاده از روش های بهینه سازی در مدیریت را بیش از پیش روشن نموده و باعث رشد و توسعه مهندسی صنایع شد. به علاوه بعد از اتمام جنگ سرد و با گسترش روزافزون کسب و کارها، رشد اقتصادی و پیشرفت فناوری اطلاعات، بشر با کاربردهای جدید این زمینه علمی در حوزه های گوناگون آشنا شد. طوری که امروز مهندسی صنایع، از بازارهای مالی گرفته تا سیاست گذاری های کلان کاربرد گسترده دارد. به همین دلیل در بسیاری از دانشگاه های جهان، این رشته با عناوینی چون مهندسی سیستم، یا مهندسی مدیریت شناخته و ارائه می شود که قرابت معنایی بهتری نیز دارند.